Metody zabudowy WC

Zabudowa WC w budynkach publicznych w pierwszej kolejności musi zapewniać użytkownikom komfort i poczucie prywatności. Natomiast zarządcy instytucji zwracają szczególną uwagę na odporność i trwałość konstrukcji oraz udogodnienia ułatwiające utrzymanie czystości w pomieszczeniu. Nowoczesne rozwiązania i materiały są w stanie całkowicie spełnić oczekiwania zarówno jednych, jak i drugich.

Funkcjonalna zabudowa sanitarna w toaletach musi być w pełni dostosowana do warunków w pomieszczeniach przeznaczonych na te zadania oraz jak najlepiej wykorzystywać ich każdy fragment. To przestrzeń decyduje w pierwszej kolejności, ile zostanie ustawionych kabin, w jakim układzie i jaki będzie dostęp do sanitariatów. Z rozmysłem należy także dobrać materiały z jakich będzie wykonana konstrukcja.

– Paradoksalnie najprościej urządzić duże pomieszczenia w budynkach publicznych obsługujących wiele osób – tłumaczy specjalista z firmy Sanipol, projektanta i wykonawcy zabudowy sanitarnej dla wielu instytucji w Polsce. – Ustawienie szeregu kabin w jednej linii ogranicza w zasadzie tylko wielkość pomieszczenia. Oczywiście projektanci mogą głowić się, w jaki sposób zapewnić wymaganą liczbę stanowisk i odpowiedni dostęp do nich, jednak najczęściej proste rozwiązania okazują się najlepsze. Większymi łamigłówkami bywają małe pomieszczenia z niestandardowymi ustawieniami i zakamarkami, które trzeba wykorzystać. Lekka zabudowa z płyt jest z reguły najlepszym rozwiązaniem dla urządzania takich miejsc.

Typy zabudowy kabin WC

Przepisy budowlane jasno określają rozmiary każdej kabiny WC – według rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 2002 r. muszą one mieć przynajmniej 1 m szerokości i 1,5 m długości. Natomiast miejsce przeznaczone dla osób niepełnosprawnych musi być powiększone o przestrzeń do manewrowania wózkami o minimalnych rozmiarach 1,5x1,5 m.

Jednak regulacje prawne dają sporą swobodę przy projektowaniu ścian tych pomieszczeń. Dzięki temu możliwe są różne metody zabudowy kabin toaletowych, a nowoczesne materiały budowlane pozwoliły na wprowadzenie korzystnych rozwiązań konstrukcyjnych.

Kabiny zabudowane – to tradycyjne rozwiązanie spotykane od lat w toaletach publicznych. Przepisy wymagają, aby pomieszczenia sanitarne miały minimum 2,5 m wysokości i ściany zabudowy wewnętrznej są stawiane w pełnym rozmiarze. Wymaga to zapewnienia w środku skutecznej wentylacji – przynajmniej zainstalowania tulei wentylacyjnych lub wyfrezowania otworów w ściance przedniej.

Zabudowany dół, otwarta góra – wariantem tradycyjnej zabudowy jest pozostawienie otwartej góry kabiny. Przepisy nie wymagają jej zamknięcia, a rozwiązanie to spełnia w sposób naturalny wymagania związane z wentylacją.

Otwarty dół i góra – nowoczesne materiały budowlane umożliwiły budowę ścianek kabin bez zabudowy przy podłodze i z otwartą górą. Stabilna konstrukcja opiera się na mocnych stopkach z nierdzewnego metalu. Rozwiązanie to zdecydowanie ułatwia i przyspiesza sprzątanie i utrzymanie w czystości podłogi w całej toalecie.

Otwarty dół, zabudowane góra – ścianki zabudowy mogą dochodzić do sufitu, a więc na wysokość minimum 2,5 m. Konstrukcja opiera się na stabilnych stopkach, a przestrzeń przy podłodze pozostaje niezabudowana. Kabina może być także zamknięta od góry płytami.

Ściany wiszące – przestrzeń przy podłodze jest niezabudowana. Konstrukcja nie opiera się na stopkach, ale jest mocowana do sufitu. Sprawia to wrażenie wiszącej ściany i jeszcze bardziej ułatwia szybkie mycie podłóg.

Nowoczesna zabudowa z nowoczesnych materiałów

Tradycyjne metody stawiania kabin były wymuszone dostępnymi materiałami budowlanymi. Ściany murowane lub z płyt gipsowo-kartonowych musiały mieć zabudowaną przestrzeń przy podłodze. Jeśli konstrukcje te były stawiane w pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności, to należało dodatkowo zabezpieczyć je przed działaniem wody. Ten typ kabin jest nadal popularny, zwłaszcza że nowoczesne materiały budowlane zapewniają coraz lepszą ochronę. Na rynku dostępne są specjalne płyty gipsowo-kartonowe przeznaczone do pomieszczeń o zwiększonej wilgotności, a zewnętrzne zabezpieczenie zapewniają np. płytki ceramiczne.

Większą swobodę przy konstruowaniu zabudowy WC dają płyty wiórowe. Wykonane z nich ściany nie muszą dochodzić do podłogi, a wolną przestrzeń można zostawiać także na górze. Ścianki są proste w montażu i niezbyt grube (ok. 3 cm) w porównaniu z tradycyjną zabudową, a postawienie konstrukcji i jej późniejsze eksploatowanie jest rozwiązaniem zdecydowanie tańszym. Negatywny wpływ wilgoci także nie jest problemem, jeśli zastosuje się płyty wiórowe obustronnie laminowane.

Jednak najczęściej wykonywana dziś zabudowa WC w budynkach publicznych upowszechniła się wraz pojawieniem się materiałów o doskonałych właściwościach – płyt HPL i HPL-PR. Te lekkie i wytrzymałe laminaty idealnie nadają się do konstruowania nowoczesnych kabin sanitarnych. Decyduje o tym podstawowy surowiec wykorzystywany do ich wytwarzania, czyli żywice syntetyczne, w których zatapiana jest masa papierowa. Całość formuje się w idealnie gładkie płyty, które są całkowicie odporne na działanie wody i wilgoci. Z powierzchni pozbawionej nawet najmniejszych nierówności łatwo usuwa się zanieczyszczenia, a przy okazji jest ona całkowicie odporna na działanie detergentów. Jest to materiał bardzo wytrzymały i trwały – radzi sobie nawet z aktami wandalizmu. W szczególnych wypadkach można zastosować udoskonalone płyty HPL-PR z rdzeniem z pianki poliuretanowej o dużej twardości.

Płyty laminowane są materiałem, który łatwo się modeluje. W związku z tym budowanie ścianek kabin sanitarnych jest bardzo proste. Nadaje się do wszelkich wymienionych wyżej modeli zabudowy, a także do konstrukcji w nietypowych w pomieszczeniach, w których nie można zastosować rozwiązań standardowych. Dodatkową zaletą tych płyt jest ich uniwersalność – oprócz kabin WC można z nich budować np. kabiny do natrysków, przebieralnie, blaty pod umywalki czy przegrody między pisuarami. Dzięki tym właściwościom łatwo można zaprojektować spójną i atrakcyjną wizualnie zabudowę całej toalety w budynku publicznym.