Diagnostyka zaburzeń miesiączkowania

„Zaburzenia miesiączkowania” to ogólna nazwa wielu nieprawidłowości w obrębie układu płciowego kobiety w wieku rozrodczym, mających różne podłoże i objawiających się w przeróżny sposób. Nieodmiennie jednak zaburzenia tego rodzaju sygnalizują istnienie problemu zdrowotnego, który należy rozwiązać, zwłaszcza jeśli pacjentka planuje mieć potomstwo. Pierwszym do tego krokiem jest postawienie właściwej diagnozy.

Krwawienia miesięczne to zjawisko cykliczne, w związku z czym możliwe jest wychwycenie zarówno specyficznych cech indywidualnej normy, jak również ewentualnych od niej odchyleń. Zadanie to należy przede wszystkim do samej kobiety, która wie najlepiej, jaki przebieg ma jej miesiączkowanie, i która powinna zgłosić się do ginekologa, gdy cokolwiek w tej mierze ją niepokoi.

Niepokojące objawy

Może to być chociażby skrócenie, wydłużenie bądź wyraźna nieregularność przerw między krwawieniami, pojawienie się ich w środku cyklu, istotne zwiększenie lub zmniejszenie ich obfitości, całkowity zanik miesiączki, a także nasilenie się towarzyszących jej dolegliwości takich jak ból czy nudności – wylicza specjalista z Centrum Medycznego Ultramedic w Bielsku-Białej.

Wywiad lekarski

Lekarz, do którego zgłosimy się z powyższymi objawami, powinien przeprowadzić z nami szczegółowy wywiad, będący bardzo ważnym elementem skutecznej diagnostyki zaburzeń miesiączkowania. Może ono bowiem być związane z przyjmowaniem antykoncepcji hormonalnej i innych leków, długotrwałą ekspozycją na działanie stresu, ze stosowaniem restrykcyjnych diet i nagłą utratą wagi albo ogólnie niską masą ciała.

Badania laboratoryjne

Oprócz wykluczenia tych czynników (a także ciąży!) istotne jest też zlecenie badań laboratoryjnych, przede wszystkim pod kątem oznaczenia poziomu hormonów płciowych. Może być to nieco uciążliwe, z uwagi na konieczność oceny stężenia poszczególnych hormonów w różnych dniach cyklu. I tak na przykład estrogeny oznacza się między pierwszym a czwartym dniem cyklu, ale już progesteron tydzień po owulacji (chyba że występują jednocześnie problemy z nadnerczami), natomiast prolaktynę – przy okazji pierwszego albo drugiego z tych badań (decyzję podejmuje lekarz). Hormony przysadki (LH, FSH) należy oznaczać między drugim a czwartym, dwunastym a czternastym bądź między dziewiętnastym a dwudziestym pierwszym dniem cyklu. Warto skontrolować ponadto poziom stężenia hormonów męskich i hormonów stresu, a także hormonów tarczycy (oraz wykonać USG tego gruczołu przy chorobie Hashimoto), jak również wykonać test obciążenia glukozą. Na zaburzenia miesiączkowania wpływać bowiem mogą również schorzenia ogólnoustrojowe, takie jak cukrzyca czy właśnie problemy z tarczycą.

Pozostałe metody diagnostyczne

W celu wykluczenia innych możliwych przyczyn, m.in. różnorakich infekcji, wad w budowie narządów rodnych czy zachodzących w nich zmian, konieczne jest też oczywiście wykonanie klasycznego badania ginekologicznego, a często również USG. W trudniejszych do zdiagnozowania przypadkach warto także przeprowadzić konsultacje z lekarzami innych specjalności niż ginekologia.